Staccato na mokrą nutę wędrowca

Za oknem burgundzkim mróz łąki rozbielił

dziś w chłodnej scenerii myśl w ciepło ubieram
nabiera kolorów nim dzień w zmrok zapadnie
chwil ciszy nie liczę gdy czas w niej zamierał
a także oddechów których ilość skradła

z westchnieniem przymykam
zmęczone powieki

otwieram w pamięci strony z księgi życia
kadr czasem wstrzymuję by łzę otrzeć nową
tak wiele odeszło po co dziś wspominać
poszufladkowane cóż wymknie się z boku

obrazem wzruszenia
pod powieką łączy

spokojnie podnoszę wzrok ponad przestrzenią
w skupieniu wsłuchana co wnętrze przemierza
znów radość tam widzę w oczach błysk promienia
w myśl mojej alei wiem kto podbiegł do mnie